Preminuo Jovan Isakov

U Knjaževcu je preminuo Jovan Isakov, nekadašnji predsednik knjaževačke opštine, Udruženja privrednika, Udruženja proizvođača prirodnih vina i rakija, pokretač brojnih akcija koje su Knjaževac činile boljim mestom za život.

Jovan Isakov rođen je 1953. godine u Smederevskoj Palanci. Školovao se u Kikindi, Knjaževcu, Beogradu, ali je, uprkos brojnim mogućnostima, varoš na tri reke odabrao za život svoj i svoje porodice.

Dom omladine i Dom kulture bili su prva mesta njegovog radnog angažovanja, da bi se, zatim, otisnuo u privatničke vode i 1983. godine otvorio prvi kafić u gradu – JB, u godinama koje su dolazile – mesto na kome su se rađele ideje, pripremao prvi nezavisni građanski glasnik ”Razlog”, degustirala knjaževačka vina, govorila poezija, gledale izložbe, slušala dobra muzika….

Sa suprugom Ljiljanom, 1990. otvara privatnu apoteku, prvu u bivšoj Jugoslaviji. Stvara brend čajeva ”Dah prirode”, bavi se proizvodnjom i prodajom vina. Sa uverenjem  da je ljudima mnogo lakše i da su mnogo  jači kada se udruže, bio je jedan od osnivača Udruženja privrednika, nekada najaktivnijeg i u okvirima Srbije, kao i jedan od pokretača obnavljanja Sabora na Kadibogazu.

Jedan je od osnivača Udruženja proizvođača vina i rakija i  zahvaljujući njemu Кnjaževac je prvi dobio vina sa geografskim poreklom.

Godine 2001, nakon demokratskih promena u Srbiji, bio je predsednik Privremenog opštinskog veća, odnosno prvi čovek opštine. Svoj doprinos razvoju Knjaževca davao je i kao član Opštinskog veća. Jedan je od osnivača Demokratske stranke Srbije, a pred kraj karijere bio je predsednik Skupštine Festivala kulture mladih Srbije.

Prijatelji i poznanici pamtiće Jovana Isakova kao čoveka koji je iskreno pomagao i podržavao sve ideje koje doprinose razvoju Knjaževca i sve ljude koji u tome iskreno učestvuju, svojom stručnošću i znanjem, bez obzira odakle dolaze i kojoj političkoj partiji pripadaju.

Jedan od poslednjih intervjua dao je Vladani Stojadinović za publikaciju koja će se baviti istorijom knjaževačkog privrednog i kulturnog života kroz razgovore sa ljudima koji su vodili opštinu. ”Žao mi je što je sa sobom odneo nenapisanu knjigu o ljudima i događajima koji su obeležili život u JB klubu i Knjaževcu, posebno kada je o kulturi reč. Bio je jedan fini gospodin,” kazala je direktorka Biblioteke.

Novinari su u Jovanu Isakovu imali prijatelja, koji je razumeo težinu ove profesije i uvek bio spreman na saradnju.

Nedostajaće nam dugi razgovori sa Jocom za šankom (koji ne sme pasti), uz Balaševićevu ”Sevdalinku”, ili Arsenovu ”Devojku iz moga kraja”. Sada je na dobitku onaj nebeski, sve puniji dragim ljudima koji su, kao gospodin Isakov, ostavili trag u našim životima.